Afgelopen vrijdag was sessie 5 van het Young Professional Programma, en wat een sessie was het! Zoals altijd begon de ochtend met een check-in en het delen van praktijkcasussen. Denk aan: samenwerken met een collega, onderhandelen over je salaris, of opstarten bij een nieuwe werkgever. Het zijn die herkenbare situaties waarin je soms denkt: hoe pak ik dit aan? Maar ook: wat ging er eigenlijk verrassend goed en wat zegt dat over mijn groei?
Leren Presenteren en Je Ruimte Innemen
“We vallen elkaar niet af in zo’n situatie. We vragen hulp aan elkaar. We geven elkaar tips. En je beseft: hé, ik heb iets geleerd.”
Esther, de trainster, gebruikt deze momenten om te laten ervaren dat je niet alleen staat. In een veilige setting reflecteren we op wat er geleerd is. En dat gaat niet alleen over wat lastig was, maar juist ook over wat wél goed ging. Want ook dát is leren.
En ja, als de zon schijnt, dan halen we ijs. Even naar buiten, even ademhalen.
Presenteren = Jezelf laten zien
De middag stond volledig in het teken van presenteren. Maar niet zoals je misschien zou denken. Geen droge sheets of formele speeches, maar een diepere, bredere benadering: presenteren is durven ruimte innemen. Durven spreken. Contact maken. Of dat nu in een groot overleg is, of gewoon in een teamgesprek.
“Presenteren is zoveel meer dan voor een groep staan. Het is durven spreken. Durven contact maken. En: durven zichtbaar zijn.”
Esther liet ons ervaren: we presenteren vaker dan we denken. Tijdens intervisies, als we feedback geven of als we iets pitchen aan een collega. Het draait allemaal om zichtbaar durven zijn. En ja, dat is spannend. Maar ook leerzaam en vooral te oefenen.
BLIS en de rode stip
We leerden over BLIS, een model waarin onder andere belief en listen centraal staan. Geloof jij zelf wat je vertelt? Luister je naar je publiek? En hoe gebruik je je mimiek, je stem, je houding?
“Als jij iets vertelt, dan ben jij de expert. Of het nou persoonlijk is of inhoudelijk: own your story.”
De deelnemers stonden letterlijk op een rode stip, als een mini TED Talk. Twee minuten spreken over iets wat jou raakt, van een favoriete hobby tot die éne keer dat iets écht bijzonder voelde. Daarna reflecteren: wat voelde je? Hoe kwam je over?
“Je brein denkt: alarm! Maar de ander ziet gewoon iemand die best lekker zijn verhaal staat te doen.”
Het mooie is: wat intern als paniek kan voelen, trillende benen, overslaande stem, wordt door de ander vaak niet eens opgemerkt. Daar bewust van worden, haalt al zoveel druk van de ketel.
Ruimte durven nemen is te leren
We oefenden met de 'power pose', met het loopje naar voren, met stemgebruik en pauzes. Esther benadrukt: er is geen one-size-fits-all. Iedereen presenteert op zijn eigen manier. De een vlot en vol energie, de ander rustig en met bedachtzame stiltes. Alles is goed, zo lang het maar echt is.
“Je mag best wat overdreven doen. Juist dan wordt het voor de ander lekker om naar te luisteren.”
En het mooiste moment? Het verschil tussen de eerste en de tweede pitch. Binnen anderhalf uur zie je deelnemers groeien. Letterlijk! Meer presence. Meer rust. Meer lef. En dat wordt gezien, gevoeld en teruggegeven.
“Wat ik zo tof vind: ze gaan spelen. Met stem, met pauze, met oogcontact. En dat maakt het zó krachtig.”
Volgende maand sluiten we af met de echte TED Talks. Maar deze sessie voelde al als een mijlpaal: een groep professionals die zichzelf durft te laten zien, elkaar ondersteunt, en steeds meer de ruimte durft in te nemen.
Young Professional Program
.jpg)
